Myślę, że prawie od samego początku
(pomijam niewyjaśnioną mi do dzisiaj sprawę ani słowem – choć miałem przyobiecane wyjaśnienia od awansowanej do Pałacu – bardzo dziwne dwulicowe zachowanie się młodszej naszej znajomej, mężatki już przecież – tyle, że potwierdziła dobitnie poszukiwania Autorytetu Ojca)
tkwiliśmy w nieporozumieniu co do pewnych podstawowych spraw dotyczących naszych celów, sposobów i rezultatów myślenia oraz ich wyrażania.
Na początku, może zadeklaruję: nigdy nie dawałem sobie prawa "wiedzenia czegoś za darmo".
Po prostu szedłem drogą laika, wierząc, że mogę ująć jakiś problem tak, że ujęcie to stanie się pomocne Tobie i może je wykorzystasz jakoś już na polu wiedzy ścisłej i wartościowej par excellence.
Ja nigdy nie miałem aspiracji pisać wkraczając na pole fizyki, nigdy nie pisałem, jako postmoderniści głupot (nie rozumiejąc pojęć - vide znana prowokacja Alana Sokala) - by przyporządkowywać, tworzyć metafory, analogie, teorie całkiem na poważnie nadużywając pojęć i mylnie rozumianych z braku podstaw wiedzy ścisłej itp. wyobrażając sobie, że tworzę jakąś wartościową oddającą Prawdę (opisującą Świat) rzecz.
Zawsze to była literatura. I uważam nadal, że pożytecznym jest pisać - ale bardziej zdyscyplinowanie i bardziej "ku czytelnikowi" - humanistycznie. Ale to właśnie podejrzewam legło u podstaw nieporozumienia formalnego – o poważnych skutkach, bo treści się rozpadają bez form, między nami.
Ja np. pisząc i rozważając "czas" czy też inne pojęcie
(kwantowych nie używam, nigdy tego nie zrobiłem, a zarzuciłeś mi to kiedyś w satyrze, nie czynię tak, gdyż nie mam do tego ŚMIAŁOŚCI wiedząc choćby, że - choć to spoza kwantów - humaniści tak bardzo lubią powoływać się prawo Goedla - broniąc jak im się wydaje błyskotliwie
i multidyscyplinarnie a i z jakiejś oświecającej ich rozumienia konsiliencji (nie-Wilsonowskiej) swoich a priori dogmatów umysłowych czy uprzedzeń itp. a najczęściej kreacjonizmu dla kasy czy układu. Wiedziałem, że teorematy, czy prawa matematyczne stosuje się w tak specyficznych warunkach
(w sumie brzmi to, jakbym myślał i przezywał do doświadczalnika a nie teoretyka..- umówmy się jednak, że między nami leżą doświadczenia a nie teorie..między ludźmi żywymi..jeszcze)
że przenoszenie nawet jako metafora na dziedzinę argumentacji racjonalnej - laickiej/humanistycznej takich teorii (jako czystych sentencji - bo się podobają, boć to tak nam pasuje, że system niesprzeczny musi być niekompletny, bo to dla nich jak dowody istnienia Boga Akwinaty odkryte na nowo i to śmierdzące jajo, bo odkryte przez wroga - logika.
Ja się chciałem zajmować pojęciami, które funkcjonują potocznie i humanistycznie - ale
i fizycznie. I dla Ciebie znaczy coś określenie znacząco innego - uruchamia się odmienny proces myślowy.
Np. ja zastanawiając się nad czasem, nie pojmuję go tak jak Ty, czyli z całością narzutu Twojej wielkiej wiedzy naukowej, fizycznej itp. - ale humanistycznie rozważam, jako coś - pojęcie i "fakt", który dzieje się nam powszednio.
To może wg mnie prowadzić do stawiania problemów i pytań w ten sposób, w których Ty byś nie postawił, z racji odmiennych procesów i swojej specjalizacji, a ja stawiam. I uważam, że pewne takie moje pytania i przemyślenia mają wartość, bo mogą - to miałem na myśli, pisząc czasem, że chciałbym cokolwiek pomóc - nie dlatego, że np. więcej wiem o czasie niż Ty czy też oświeciło mnie za darmo intuicyjnym blaskiem czy Bóg mi do ucha szepnął - ale dlatego, że właśnie patrzę na to jak dziecko trochę - humanistycznie - czyli tak powszechnie, codziennie, dziecięco.
I coraz rzadziej wierzylem w siebie i sens wszystkiego co robię albo i nie robię, ale jednak zbyt wylewnie i zbyt mocno wierzyłem w siebie w tych rzadkich dniach gdy się skropliły na dno jakieś śmielsze myśli, po tygodniach depresyjnych, fizycznie, psychicznie,.
(c.d. - m.in. podam ciekawe przykłady)
